Maanden heb ik erover gedaan om aan het idee te wennen. En toen de knoop eenmaal doorgehakt was en de rolstoel besteld, wilde ik de deur niet opendoen voor de meneer die hem kwam leveren. Na twee weken tegen het ding in mijn woonkamer aangekeken te hebben was het deze week dan eindelijk zo ver; we gingen erop uit met de rolstoel.
Hoe tijdelijk is tijdelijk?
Na uitgebreid overleg met de fysio hebben we de knoop doorgehakt. Ondanks het korset, mijn stok en het trainen blijft de vermoeidheid, het slechte lopen en daarmee mijn steeds kleiner wordend wereldje. We hebben we een rolstoel aangevraagd zodat ik gewoon weer mee op pad kan met het gezin. Het is goed en hopelijk maar tijdelijk maar ik moest toch best even drie keer slikken. Ik wil er zo graag weer op uit. Ik word soms helemaal simpel van het thuiszitten. Ik mis mijn werk maar ook de activiteiten die we altijd als gezin ondernamen. Nu gaat dat al lange tijd niet meer doordat ik slecht loop en maar heel weinig energie heb. En hoewel we er allemaal vanuit gingen dat dit een tijdelijke situatie zou zijn, duurt die tijdelijke situatie nu toch al verdomd lang.
Museumjaarkaart, wel of niet verlengen?
Hoewel het een langzaam proces is geweest, iets met accceptatie enzo, ging de knop vrij snel om toen ik bericht kreeg dat mijn museum jaarkaart verlengd moest worden. Het afgelopen jaar heb ik ‘m niet gebruikt. Ik ben voortdurend doodmoe en kan slechts kort achter elkaar lopen. Maar niet alleen ik heb een museumjaarkaart, de rest van het gezin ook. Vooral mijn oudste mist onze museumtripjes. Toen ik het onderwerp toch maar weer eens bij de fysiotherapeut op tafel legde was zijn antwoord kort & krachtig; doen! Gewoon proberen welk effect dit op mijn lijf en energie zou hebben.
Mama in de fietsenstalling
Om een beetje een gevoel te krijgen van dat ding gingen we met de kinderen naar de speeltuin. Het was mooi weer, de kinderen renden alle kanten op en wij moesten samen erg wennen aan het beeld van mij in een rolstoel. Ineens viel het op hoeveel wegen in een park níet rolstoel toegankelijk zijn. Drempels, smalle doorgangen, losliggende stenen etcetera belemmerden ons de weg. Maar de grootste belemmeringen en drempels zaten in ons eigen hoofd. Niet alleen emotioneel maar ook praktisch. Want toen manlief even naar het klimrek moest rennen om onze peuter van een harde val te redden, parkeerde hij me zonder blikken of blozen in de fietsenstalling.
Tranen met tuiten
Stond ik daar, in de fietsenstalling. Zo verbouwereerd dat ik er niet eens aan dacht om mezelf ergens anders heen te rijden. Snoet in de zon en maar afwachten. We hebben tranen met tuiten gelachen om ons eigen gedrag. Het voelde heerlijk om alle frustratie, het verdriet, elke worsteling er even uit te kunnen lachen. De kop was eraf! Ik bemerkte bij mezelf écht een omslag. Zo erg is een rolstoel niet, ik kan er wel aan wennen. Dus hoog tijd om een écht uitje te plannen.
Life of a Zebramom 