Voor het eerst erop uit in een rolstoel (2) Ridder Rolstoel

Naar de dierentuin

Door een harde val een week daarvoor droeg ik inmiddels ook een mitella en was de wandelstok vervangen door een elleboogkruk. Mijn ribben en elleboog zijn gekneusd dus ik voelde me nogal gemangeld. Wat was ik blij dat we die stoel al hadden staan.

De keus viel op de dierentuin. Op een druilerige vrijdagmiddag in de vakantie laadden we de rolstoel in de auto en gingen we op pad. De dierentuin inkomen bleek ons eerste obstakel. Want hoe doe je dat eigenlijk, mét rolstoel door een klapdeur? Onze vijfjarige dochter liet van puur enthousiastme de deur keihard voor mijn neus dichtvallen. Dus werd ik omgedraaid, kreeg ik een stevige knie in mijn rug en werd ik de drempel overgesleurd. Hoppa, ik was binnen!

Emotionele hobbels

In een rolstoel zit je niet alleen. Hoewel ik de enige was die fysiek plaatsnam, had heeft effect op ons allemaal. Mijn jongste van drie wilde mij een handje geven maar met één arm in een mitella en in mijn andere hand mijn kruk waren er geen handen meer over. Daarom bleef hij maar zo dicht mogelijk bij mij in de buurt lopen en werd tot drie keer toe per ongeluk aangereden.

Manlief vond het enorm lastig om mij in een rolstoel te zien. Hij was stil, zei niet veel. Bij de stokstaartjes moesten wen een aantal traptreden af om te kijken. De kinderen renden erop af en mijn vent aarzelde. Ga maar, zei ik, het is goed. Maar hij vond het moeilijk. Ik moet er aan wennen, zei hij na een poosje. En dat moet ik accepteren, ook hij heeft nog een aantal emotionele hobbels te nemen.

Ridder Rolstoel

Mijn meiden van vijf en zeven hadden een heel eigen manier van omgaan met mama in een rolstoel: ruzie maken. Ruzie maken over wie er mocht duwen. Omdat ik mijn kruk óók bij me had en die als een soort van lans voor me uit hield,werd ik al gauw omgedoopt tot Ridder Rolstoel.

Daar gingen ze hoor, al kwetterend werd ik met vereende krachten een heuveltje opgeduwd. Halverwege hoorde ik ineens ” Jippie een zeehond!” Ik zag mijn jongste dochter wegrennen en voelde mezelf de heuvel afrijden. Mijn oudste dochter kon me nog net voldoende tegenhouden om te voorkomen dat ik in volle vaart achterwaarts de heuvel af zou rijden. Ik schrok me een hoedje . Nou mam, lag Ridder Rolstoel toch bijna in de bosjes, reageerde ze droog.

Racen met de rolstoel

Langzamerhand raakten we er aan gewend. Als ik even niet mee een trapje op of afkon werd ik in de hoek geparkeerd. Als ik echt meewilde pakte ik mijn kruk en liep ik mee.

De kinderen ontdekten een “geheim” paadje en renden weg. Wij ontdekten het bijbehorende houten rolstoel pad. Om maar weer eens te bewijzen dat mannen altijd jongetjes blijven begon manlief óók te rennen, mij slingerend door de bochten voor zich uit duwend. Gierend van het lachen kwamen we bij de andere kant van het pad uit. Manlief moest weer eens achter onze peuter aan en ik werd wederom geparkeerd. Sta je gezellig bij de rest van de ezels mam?, vroeg mijn jongste dochter die op haar gemakkie aangekuierd kwam. De rest van de ezels? En bedankt schat!

Ikke zelf doen

Met één arm in een mitella lukte het me niet om zelf te rijden. Maar met behulp van mijn voeten kwam ik best een sruk vooruit. En aangezien ik nog best aan een hoge dosis ikke-zelf-doen lijdt- probeerde ik dat zoveel mogelijk.

Het gekke is dat als je in een rolstoel zit, mensen kennelijk ineens iets over je te zeggen hebben. En dus werd ik, zonder daar verder woorden aan vuil te maken, te pas en te onpas weggereden. Was ik net zelf aan het loop/rijden, werd ik ineens vooruit geduwd. Stond ik net gezellig naar de uilen te kijken, werd ik opzij gereden zodat iemand anders het beter kon zien. Bij de panters ging dat mis. Ik liep-reed vooruit toen manlief me ineens begon te duwen. Lichtelijk geërgerd reageerde ik dat ik dat zelf wel kon en trok tegelijk mijn voeten op zodat hij beter kon duwen. Geheel tegen mijn verwachting in bleek hij direct naar me te luisteren maar daar kwam ik pas achter toen ik in volle vaart de heuvel afreed en met een knal tegen een plantenbak tot stilstand kwam.

Nog even verder oefenen

Al met al was het een geslaagde dag en hebben we, ondanks of juist dankzij, de rolstoel enorm genoten. We moeten nog wel even verder oefenen hoe je dat nou handig doet met zo’n ding maar ik ben er van overtuigd dat het een volgende keer alweer een stuk beter zal gaan. Ik kan hier wel aan wennen. Laat mij maar lekker Ridder Rolstoel zijn als ik er zo weer op uit kan met mijn gezin.