De eerste keer op pad in een rolstoel maakte behoorlijk indruk op het hele gezin.Ik noemde dat ding hardnekkig rotstoel in plaat van rolstoel. Maar nu, een paar keer verder, beginnen we er langzaam aan te wennen.
Acceptatie
De afgelopen weken waren pittig. Wij waren allemaal dan ook erg toe aan het weekendje weg wat al een aantal maanden gepland stond. Daar waar het voor mij de eerste keer een grote emotionele drempel vormde om er met rolstoel erop uit te gaan, heb ik er nu haast enthousiast één aangevraagd. Ik geloof dat ik het steeds meer begin te accepteren. Ook al voelt het nog steeds een beetje als vals spelen. Ik kán immers wel gewoon lopen. Alleen niet zo ver en niet zo lang achter elkaar.
Samen met de ergotherapeute heb ik een aantal weken geleden de stap gezet om een rolstoel en evt andere hulpmiddelen aan te gaan vragen om mijn mobiliteit te vergroten. Een jaar geleden, als mensen vroegen hoe het ging, vertelde ik dat het gelukkig niet zo erg was dat ik in een rolstoel hoefde. Nu, een jaar verder, was ik superblij dat de ergotherapeute met mij samen de aanvraag voor een eigen rolstoel op wilde stellen.
We wachten nog even af
Knettergek word ik af en toe van mijn revalidatie arts. Ik weet niet hoe vaak ik inmiddels het zinnetje “We wachten nog even af” al heb gehoord. En ondertussen ga ik steeds verder achteruit. Er is steeds weer een nieuwe test, een nieuwe orthese, een nieuwe therapeut waarvan hij het effect af wil wachten. En ik waardeer hem voor zijn volhardendheid. Dat zeker! Hij is er van overtuigd, of hoopt, dat mijn niveau van functioneren nog vooruit kan gaan. Maar na een jaar revalidatie is mijn conclusie dat ik alleen maar beperkter raak.
Ik wil niet meer afwachten
Ik ben het afwachten zat, mijn wereld is zo klein geraakt doordat ik nog maar korte afstanden kan lopen. Ik heb het idee dat ik soms een rolstoel nodig heb leren accepteren. Sterker nog, stiekem word ik eigenlijk blij van die rolstoel. Het bespaart me een hoop pijn waardoor ik er wel weer met mijn kinderen op uit kan. Ik wil niet meer afwachten, doe mij maar zo’n stoel.
Ridder Rolstoel
Mijn oudste dochter heeft me Ridder Rolstoel gedoopt en ik draag deze geuzennaam met trots. Dit weekend was Ridder Rolstoel in Kabouterland. De kinderen hebben genoten! Ik ben redelijk geklutst dankzij de kasseien die daar liggen en de drempels die manlief over het hoofd zag. Ook blijft hij steevast zijn knie in mijn rug zetten als hij me de drempel over wil krijgen. Het kan me allemaal echter niet deren. Ook de keren dat ik, door mijn rolstoel, even niet mee een attractie in kon deren me niet. Dankzij die rolstoel wordt mijn wereld langzamerhand weer groter en krijg ik mijn zelfstandigheid een beetje terug. We kunnen er weer op uit met het gezin en dat is goud waard!
Life of a Zebramom 