Meestal gaat het prima met me maar soms verwens ik de situatie waar ik inzit. Vandaag viert mijn oudste dochter haar partijtje. Door schade en schande wijs geworden hadden we bij de planning ervan al rekening gehouden met mijn nogal onbetrouwbare lijf. En dat bleek maar goed ook want manlief is vanmiddag alléén richting school vertrokken om zes blije meisjes op te halen.
Spoonieproblem
Heb je je ooit afgevraagd wat al die lepels bij verhalen over chronisch zieken doen? Of wat de hastag spoonieproblem betekent? Dat heeft te maken met de lepeltheorie. Hiermee wordt inzichtelijk gemaakt welke keuzes een chronisch zieke of iemand met een beperking dagelijks moet maken. De meeste mensen hebben een onbeperkte hoeveelheid energie. Als je chronisch ziek bent is dat anders, dan moet je bewust kiezen waarje je energie aan besteedt. Je krijgt als het ware tien lepels in je hand geduwd en elke activiteit die je onderneemt kost je een lepel. Aankleden; één lepel. Douchen; twee lepels. De kinderen aankleden en ontbijt geven; drie lepels. Met zes blije meisjes naar een indoor speeltuin; vijf lepels. Op is op. Je moet je lepels dus niet verspillen want misschien heb je de volgende dag wel extra lepels nodig.
En dus ben ik sinds een paar dagen rustiger aan aan het doen. Om lepels te sparen, of ze in ieder geval niet te verspillen.
Zwak, ziek & misselijk
Omdat ik elke ochtend opsta met pijn ben ik daaraan altijd al een paar lepels kwijt. De kinderen aankleden en met hen ontbijten kost me er ook altijd één of twee, hoewel mijn man bijna alles doet. Vandaag werd ik echter met extra pijn en flink zeeziek wakker. Medicatie hielp niet, mede omdat ik niks binnen hou. Meteen sla ik aan het piekeren. Wat heb ik dan gedaan? Koste dat kopje koffie met een vriendinnetje gisteren dan toch teveel energie? Of heeft de fysiotherapie me toch teveel gekost. Ik voel me ziek, zwak, misselijk en schuldig. Samen met manlief hak ik de knoop door. Zó kan ik niet mee.
Accepteren kun je leren
Ik weet het, het is niet anders. En gelukkig hadden we er al rekening mee gehouden dus kan het partijtje gewoon door gaan. Maar ik wil er óók bij zijn. En nu zit ik hier thuis, alleen op de bank. Ik weet dat ik het moet leren accepteren, ik weet dat dit erbij hoort, ik wéét dat ik een aandoening heb die zeer regelmatig roet in het eten gooit. Maar ik wil ook een gewone moeder zijn en gun mijn dochter gewoon een leuk partijtje. Zonder gedoe en mèt beide ouders. Maar ja….soms heb je het niet voor het kiezen.
Tel je zegeningen
En dus tel ik mijn zegeningen. En dat zijn er een hoop. Zo draait mijn man zijn hand niet om voor een partijtje met zes meisjes. We hebben een grote auto dus iedereen kan erin. En we kunnen inmiddels goed anticiperen dus hebben we een partijtje georganiseerd wat hij eventueel alleen zou kunnen doen. En mijn dochter? Die heeft een fantastisch partijtje gehad. Want, zo zei ze, vandaag was papa gewoon even papa & en mama tegelijk! Volgend jaar ben je er gewoon weer bij mam, zegt ze nog voor ze tevreden in slaap valt. En zo is het, volgend jaar ben ik er gewoon weer bij. Hoop ik!
Life of a Zebramom 