De club van de allerstomste mama’s

Eén van de lastigste dingen aan chronisch ziek zijn, is voor mij het effect wat het heeft op mijn kinderen. Als je niet meer zoveel kan, wordt opvoeden een nog grotere uitdaging dan het normaliter al is. Tenminste, zo ervaren manlief en ik het. Een dwarse peuter die zich achterin het speelhuis verstopt is een stuk lastiger te bereiken als je niet goed kunt lopen, laat staan de trap van de speelhuis op kan klimmen. Manlief rent zich rot om alles draaiende te houden en ik doe zoveel als ik kan. Je wordt er creatief van én je gaat weer eens bij andere ouders te rade of zij nog slimme manieren hebben.

Nieuwe regel

Zo kwamen we op de lege-grond-voor-het-slapen-gaan afspraak. Omdat ik alleen nog bij de grond kan door op mijn knieën te gaan zitten is even bukken om een sok op te pakken een grote uitdaging geworden. Nu is het zo dat onze oudste het liefst op de grond speelt en daar alles vervolgens laat liggen. Met alles bedoel ik dan ook álles want kennelijk is het nodig om de gehele inhoud van je bureau en kast over de vloer te verspreiden alvorens er gespeeld kan worden. Tijd voor een aanpassing dus. Na een tip van een vriendin werd de nieuwe regel ingevoerd. Het werkte prima. De meiden klaagden niet en iedereen was tevreden. Tót gisterenavond.

Tent

De dames hadden, in overleg met papa, een tent gebouwd. Prachtig ding. Van de vloer was niks meer te zien. Van hun bed trouwens ook niet meer. En omdat er op een gegeven moment toch geslapen moest worden, moesten we bed én vloer terug zien te vinden. Dat betekent opruimen. En laat ik nou de enige zijn die dát een goed idee vond. Stampvoetend werd er geprotesteerd. Al mopperend werd er opgeruimd. En ik? Aan mij werd in niet mis te verstane woorden duidelijk gemaakt dat ik de aller-allerstomste mama ter wereld ben. En de vriendin die het bedacht heeft, die is de op ena-allerallerstomste. Ik ga maar een clubje oprichten denk ik. Kunnen we samen stom zijn.

Kleine mantelzorgers ?

Maar toch raakt het me. Sinds ik ziek thuis ben vragen we meer van de meiden. Ze moeten met name mij vaker helpen en sommige dingen zélf oplossen omdat ik hen niet kan ondersteunen daarbij. Ze hielpen altijd al wel, op hun niveau mee. Met het afruimen van de tafel bijvoorbeeld, of het opruimen van hun was. Voor ons als ouders een goede manier om hen spelenderwijs bepaalde dingen aan te leren maar ook een goede manier om met ze te kletsen. Ik heb, al sokken opvouwend, al heel wat gesprekken met ze gevoerd over school, verliefdheden, zwemles en kleuterruzies. Tegenwoordig heb ik hen soms nodig om simpele dingen voor elkaar te krijgen. Zoals het oprapen van dingen van de vloer. Meestal is dat prima maar soms komt er protest. En automatisch ga ik dan twijfelen. Belast ik ze niet te veel? Overvraag ik ze? Zijn het kleine mantelzorgers geworden? Gelukkig is manlief heel nuchter op dit gebied. En wuift hij alle bezwaren weg. En de meiden? Toen de vloer teruggevonden was en iedereen met knuffel weer in het eigen bed lag viel het allemaal best mee. Mijn nieuw verworven titel werd weer ingetrokken. Ik was tóch wel lief. Maar mijn vriendin, die moest ik maar niet meer om advies vragen.

Follow my blog with Bloglovin