Kleine overwinningen moet je vieren! Toch? Ik vind van wel en daarom heb ik mezelf net getrakteerd op een stukje overgebleven verjaardagstaart. Ik heb namelijk zojuist helemaal zélf de boodschappen gedaan. Dat lijkt niet veel bijzonders maar voor mij is het dat vandaag wel.
Ik heb een bindweefselaandoening en daardoor (bijna) elke dag pijn. Vijf maanden geleden ben ik begonnen met een revalidatietraject waarvan het einde nog niet in zicht is. Op sommige dagen is brood en kaas halen al een hele overwinning. De afgelopen dagen ging het niet zo goed. Ik had veel meer pijn dan anders waardoor staan en lopen eigenlijk niet ging. Ik loop nu permanent met wandelstok. Lopen zonder gaat niet meer.
Dinsdag barste ik bij de fysiotherapeut van het revalidatiecentrum in huilen uit. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest van de pijn en de oxycodon die daartegen zou moeten helpen maakte me alleen maar nog beroerder. Het enige wat ik wilde was naar huis!De fysio was superlief en veegde eigenhandig mijn rooster voor de rest van de week leeg. Ik werd naar huis gestuurd met de opdracht flink rust te nemen.
De dag erna belde de revalidatiearts. Ik was hoogst verbaasd want die behoorde op vakantie zijn. Hij wilde me niet ongerust maken maar hij had het bericht van de fysio gelezen en vermoedde dat ik een hernia heb. Of ik direct een afspraak met de huisarts wilde maken. Zo gezegd, zo gedaan. Enigszins stoned heb ik mijn verhaal bij haar gedaan. Waarna ik direct weer naar huis gestuurd werd. Ze wilde eerst overleggen met de revalidatie arts zelf. Intussen werd er niks gedaan en mocht ik vooral op bed liggen. Oma werd ingeschakeld om te helpen met de kinderen. De huisarts en revalidatiearts werden het niet helemaal eens. Een hernia leek het dan toch niet te zijn maar wat dan wel was ook niet duidelijk.
Ik besloot het naast me neer te leggen en zo goed en zo kwaad als het ging de verjaardag van mijn zoon te organiseren. Drie word je tenslotte maar één keer. Enigszins stuntelend maakte ik een taart, manlief bakte patat en de peuter was énorm jarig. Zoals altijd wanneer ik bewust over mijn grens heenga, moest ik het de dag erna bekopen. Weer een beddagje dus, met een ongelimiteerde hoeveelheid netflix.
Maar vandaag, vandaag was de pijn eindelijk wat minder. Vandaag kon ik me weer gewoon aankleden en deed mijn spijkerbroek niet meer zo’n pijn. Omdat ik het heel lastig vind dat manlief álles moet doen en zich drie keer in de rondte heeft gerend de afgelopen dagen, wilde ik hem heel graag ergens mee ontlasten. De missie werd brood halen. Dus bekkenband om, wandelstok in de fietstas en gaan met die banaan. En het is gelukt! Ik was natuurlijk wel kapot daarna en alles deed zeer. Maar dat dondert niet. We gaan weer de goede richting op. Het voelde écht als een overwinning. En dat moet gevierd worden.
Bon appetit!
Life of a Zebramom 
1 Comment