Vandaag is het vier jaar geleden dat Mozes bij ons kwam wonen. En die mededeling aan de ontbijttafel leverde een nogal onverwachtte reactie van de kinderen op.
Bowey
Onze kat Sterre is doodgereden op de weg voor ons huis. Pas maanden na haar dood ontstond er een beetje ruimte om na te denken over een nieuw maatje voor onze andere kat. Op de website van het asiel zagen wij een foto van een eigenwijs grijs katertje genaam Bowey dat op zoek was naar een nieuw thuis. We vonden het een prachtig beestje en spraken af dat manlief zou gaan kijken.
Die middag werd ik op mijn werk gebeld dat het katertje zo populair was dat manlief gevraagd werd direct te beslissen. Voor de vorm mocht ik ook nog even ja zeggen want manlief was duidelijk op slag verliefd geworden. Zo gezegd, zo gedaan. Omdat Bowey nog niet alleen thuis mocht blijven, werden opa en oma gebeld met de vraag of ze die middag op konden passen. In de veronderstelling dat het om één van de kinderen zou gaan, zeiden ze ja. Nog steeds moeten worden we door hen geplaagd met het feit dat opa en oma een middag lang op een kitten moesten passen.
Mozes
Bowey bleek gevonden te zijn in een mandje langs een sloot. En dat leverde hem zijn nieuwe naam op. Mozes, naar het andere vondelingetje dat werd gevonden in een mandje langs het water. Mozes was direct onderdeel van ons gezin en dikke maatjes met de kinderen. Voor hen hoort hij er echt bij. Lief en leed wordt met hem gedeeld. Als ze ziek zijn, ligt hij naast hen op de bank.
Naar school
Toen ik hen vanmorgen aan de ontbijttafel vertelde dat het vandaag vier jaar geleden is dat Mozes bij ons kwam wonen, reageerden ze anders dan ik had verwacht.
Blij werd Mozes gefeliciteerd en werd er verheugd uitgeroepen dat hij nu naar school mag. Mozes, enigszins overdonderd door al die blije uitroepen en knuffels, koos het hazenpad en schoot door het kattenluik naar buiten.
Onze peuterzoon keek enigszins beteuterd. “Waarom mag Mozes wel naar school en ik niet mama?” Ik schoot in de lach wat kennelijk niet de juiste reactie was want peuterzoon werd boos en liep weg. Hij was het er níet mee eens! Hij is ook groot en nu mocht Mozes wel naar school en hij niet. Het peuterleed was niet te overzien. Mopperend ging hij naar het kinderdagverblijf.
Eenmaal weer thuisgekomen van het kinderdagverblijf had hij zijn jas nog niet uit of hij rende naar Mozes toe en gaf hem een knuffel. “Was het leuk op school Mootje?” Mozes gaf een kopje terug en begon luid te spinnen. “Mozes is lief mam!“, werd er verheugd uitgeroepen. En zo is het!
Life of a Zebramom 