Daar zijn ze dan; mijn nieuwe pols-hand ortheses. Speciaal op maat gemaakt van siliconen. Ik moet er best aan wennen maar ben er tegelijk heel blij mee. Want als het goed is gaan ze me veel pijn schelen.
Een paar maanden geleden is de knoop doorgehakt, er moesten betere braces komen. De confectie braces die ik had voldeden niet. Ondanks het trainen van mijn pols- en handspieren blijven mijn handen en polsen té instabiel wat veel pijn oplevert. Even is er nog getwijfeld of silversplints een optie zouden zijn, maar gezien de mate van instabiliteit viel die optie al snel af.
Bovendien moet ik ze kunnen gebruiken bij de zorg voor de kinderen, mijn hobbies als dat straks evt weer kan en er mee kunnen zwemmen. “Je moet er gewoon lekker mee in de zandbak kunnenspelen met je kinderen”, aldus de ergotherapeute.
Gelukkig hoef ik ze niet 24/7 om. Ze zijn wel permanent werd vanmorgen bij het passen benadrukt, wat betekent dat ik ze de rest van mijn leven zal moeten dragen. Ik mocht de kleur en het dessin zelf uitkiezen. Hoewel de meiden vonden dat ik voor regenboog braces moest gaan, heb ik toch maar voor iets minder fels gekozen. Iets wat beter bij mijn kleding past.
Ik was benieuwd wat de kinderen ervan zouden vinden. De oudste vond ze vet cool en wilde ze meteen passen. De jongste vroeg of ik ging skeeleren en wees me streng op het feit dat ik in dat geval mijn kniebeschermers vergeten was. En de middelste riep verheugd uit dat ik nu grijze zebrastrepen had.
Morgen maar eens proberen of ik er echt mee kan zwemmen.
Life of a Zebramom 