Een scootmobiel? Ik?

Mijn kaakfysio begon erover. “Waarom koop je geen scootmobiel?” Ik keek hem nogal verbaasd aan. Een scootmobiel? Ik? Hoewel ik weet dat het onzin is, flapte ik eruit; dat is toch voor oude mensen!? Maar je bent nu zo beperkt geraakt, ging hij verder. En je overbelast je bekken en je rug voortdurend.

Hij heeft gelijk . Sinds de scholen weer zijn begonnen heb ik mijn rug en bekken zwaar overbelast. Niet moedwillig maar twee maal door een onverwachte gebeurtenis met de kinderen. Hoewel een groot deel van de zorg voor de kinderen wordt overgenomen wil ik zo veel ik kan nog zelf doen. Het komt echter heel vaak voor dat manlief de kinderen uit school moet halen omdat ik door overbelasting niet meer kan lopen. Ik kan niet meer zelfstandig de stad in. En als ik er al kom, dan kom ik meestal niet meer terug. Kleine boodschapjes doen gaat niet meer, wachten voor de kassa is al te zwaar.

“Met een scootmobiel kan je je kinderen wel zelf ophalen, ook als je pijn hebt. Je kan ze op slechte dagen naast je laten fietsen. Je bent nu behoorlijk beperkt in wat je kan, je wordt steeds afhankelijker en je wereldje wordt steeds kleiner. Lopen en staan kost zoveel energie dat je geen energie overhoudt voor andere dingen.” Hoe meer voordelen hij noemde, hoe meer ik het idee kon toelaten in mijn hoofd. De dag erna legde ik het voor aan mijn gewone fysiotherapeut die het ook een goed idee vond. Wellicht dat ik dan ook beyer trainbaar ben. Zolang ik er maar niet afhankelijk van word en hem alleen gebruik op slechte dagen.

Ik vind het maar een raar idee. Ik in een scootmobiel. Maar het is misschien wel het beste idee van de afgelopen maanden. Nu nog aan het idee wennen. Dat is me met mijn wandelstok en rolstoel ook gelukt, dus wie weet. Misschien ben ik er straks wel net zo blij mee.